Typisch

Hyper de typ. Druk, druk, druk. Ik heb nergens grip meer op. Het leven raast maar door en alles moet steeds sneller. Ik herinner me dat het begon toen ik moest leren typen op een mechanische schrijfmachine. Zo eentje met een 'ping' aan het eind van het transport en een mechaniek dat je vel openhaalde als je vingers er per ongeluk van de toetsen afgleden. De bedoeling was om een zo hoog mogelijk tempo te ontwikkelen. Het streven was 180 aanslagen per minuut. En dat dan foutloos en blind bovendien! Van de weeromstuit heb ik me bij het maken van deze typische boekjes in leporello-vorm nu eens lekker nergens aan gestoord. Stekeblind en zonder gebruik te maken van de witte smurrie die Tippex heet typte ik regel voor regel een heel vel vol met telkens hetzelfde woord. Een boekje met Type. Een boekje met Druk. En een boekje met Grip.